Nowy teledysk St. Vincent promujący jeden z najwspanialszych fragmentów “Strange Mercy” (piosenkę znajdziecie w zestawieniu najlepszych utworów 2011, płytę tuż obok, na piątym miejscu podsumowania płytowego) to idealna pożywka dla zawistników. Oto bowiem oglądamy upadek wielkiej, pięknej i piekielnie zdolnej Annie Clark rozgrywający się na oczach znudzonej klienteli anonimowego muzeum. Jeśli jednak - podobnie jak my - jesteście porządnymi, współczującymi istotami, pozostaje Wam jeszcze zachwyt nad techniczną stroną klipu. Zainspirowany wielkimi rzeźbami australijskiego hyperrealisty Rona Muecka teledysk wyreżyserowany przez kalifornijskiego Japończyka - Hiro Muraiego (teledyski m.in. dla Bloc Party i - uwaga - Enrique Iglesiasa) - inteligentnie wykorzystuje żonglerkę ujęć sprytnie oszukując nasz wodzący za śpiewającymi ustami Clark wzrok. Do stwierdzenia “St. Vincent nigdy za dużo” spokojnie możemy teraz dopisać “St. Vincent nigdy za duża”.
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą st.vincent. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą st.vincent. Pokaż wszystkie posty
piątek, marca 02, 2012
czwartek, stycznia 19, 2012
2011 - 20 najlepszych płyt
Zapraszamy na pierwszą część naszego podsumowania 2011 roku.
Druga - lista 40 najlepszych piosenek - już niedługo.
20. Jamie Woon - Mirrorwriting
19. Cults - Cults
18. Atlas Sound - Parallax
17. Nosowska - 8
16. Destroyer - Kaputt
15. Patrick Wolf - Lupercalia
14. TV on the Radio - Nine Types of Light
13. Tom Waits - Bad As Me
12. Elbow - Build a Rocket Boys!
11. tUnE-yArDs - w h o k i l l
10. Lamb - 5
Niedobrze jest zaczynać głębszą znajomość z zespołem od informacji, że właśnie zawiesił on działalność. Po raz pierwszy usłyszałem Lamb po ukazaniu się w 2001 roku albumu „What Sound” (pamiętam, że przesłuchiwałem go w Media Markcie we wrocławskiej Galerii Dominikańskiej - wtedy sklepowe odsłuchy były jeszcze normą - i wydał mi się wówczas czymś ogólnie średnim, ale za to bardzo krzepiącym). Moja prawdziwa więź z muzyką duetu z Manchesteru zawiązała się jednak na wysokości kupienia składanki „Best Kept Secrets: The Best of Lamb 1996–2004” z 2004 (wciąż jeszcze był to czas odsłuchów - pamiętam, że spędziliśmy wtedy trochę czasu w podziemiach warszawskiego Traffica przy Brackiej). Tytuł kompilacji podsumowywał i zamykał działalność Lamb, bowiem właśnie od 2004 roku grupa przestała nagrywać, a jej członkowie poświęcili się (mniej udanym) projektom solowym (solowy debiut Lou Rhodes zatytułowany „Beloved One” ukazał się dwa lata później). Trudno powiedzieć jaki wpływ na działalność Lamb miała trwająca pięć lat przerwa (w 2009 reaktywowali się w związku z trasą koncertową), biorąc jednak pod uwagę dość wąską przestrzeń, w jakiej obracają się ich kompozycje można przypuszczać, że to między innymi dlatego ich piąta długogrająca płyta „5” jest powrotem bardzo udanym (koncertowo też wypadają świetnie o czym mieliśmy okazję przekonać się podczas Nowej Muzyki 2011).
Jeszcze przed powstaniem całego materiału fani mogli zamówić płytę i tym samym stać się mecenasami wydawnictwa. W dobie permanentnej destabilizacji rynku inwestycja w dobrą muzykę zdaje się być wyjątkowo dobrym rozwiązaniem.
9. PJ Harvey - Let England Shake
Według Annie Clark (St. Vincent) to najlepsza płyta tego roku.
Według użytkowników Rate Your Music to najlepsza płyta tego roku (aktualnie 3.83/5 z 3909 - ładnie, biorąc pod uwagę, że marudność jest dziś bardzo modna).
Według Uncut to najlepsza płyta tego roku.
Według The Guardian to najlepsza płyta tego roku.
Sęk w tym, że to nie jest najlepsza płyta tego roku.
Ale bardzo dobra.
Ale bardzo dobra.
8. Junior Boys - It’s All True
Nie od razu polubiliśmy się z „It’s All True”, a krótki set w Katowicach niespecjalnie ratował sytuację. W końcu jednak bieg *weszedł*, a mi - zupełnie nagle - objawiło się całe bogactwo tego albumu. Naprawdę, ciężko porównywać nowy materiał Kanadyjczyków ze znakomitymi „Last Exit” czy „So This Is Goodbye”, ale nie ze względu na jakość, a całkowicie inne podejście do realizacji elektronicznego minimalizmu. Chłodny debiut z 2004 roku był zbiorem muzycznych konturów, „So...” kontynuowało monochromatyczną podróż, w kwestii barwy zamieniało jednak plus z minusem; „Begone Dull Care” było nieco mniej udaną mieszanką, natomiast „It’s All True” oferuje niewielką (a więc formalnie minimalistyczną) ilość dźwiękowych kategorii, które obfitują jednak w setki drobnych, czekających na zebranie przyjemności pojawiających się to w jednym, to w drugim uchu. Kiedy więc (przypomnijmy - nagle) otwieramy się na tę oksymoroniczną mini-feerię zakończenie nie może wyglądać inaczej.7. You Can’t Win, Charlie Brown - Chromatic
Wielokrotnie pisaliśmy na łamach Louder o Luisu Coście (Yes, Luis, it’s still your full name!) i jego świetnych solowych nagraniach. Muzyka Costy jest jednak na tyle prosta i piękna, że paradoksalnie łatwo ją przeoczyć i uznać za *nieważną*. Twórczość zespołu Luisa o długiej-i-niefortunnej-nazwie plasuje się natomiast w bezimiennym (?) nurcie, który ma dziś mocnych, dobrych i ważych przedstawicieli takich jak chociażby Dodos (tęsknimy za jakością płyty „Visiter”) czy jeszcze bardziej - Grizzly Bear. Całościowo muzyka YCWCB (mówiłem!) opiera się więc na kontraście między szybkim tempem, zrywanym wokalem i ostentacyjnie wręcz pędzącym rytmem hitów, a kojącym odcieniem, szeptem i harmonią ballad. I mimo tego, że Portugalczycy przemierzają obszary dawno odkryte i stale mapowane trasami nowych konkwistadorów, ich dźwięków nie cechuje swąd muzycznego ksera. Oprócz chwytliwości i - po prostu - dużej urody tych numerów jest w nich bowiem coś jeszcze - coś, czego nie mogę i chyba nie powinienem móc nazwać.6. Bon Iver - Bon Iver, Bon Iver
Okazało się, że niepotrzebnie bałem się o Vernona, który po wydaniu cudownego debiutu zaczął rozmieniać się na drobne. Gdyby ta płyta nie była dobra można by jeszcze pięć razy napisać „Bon Iver”, a i tak wierni oczekujący wyczuliby fałsz i odczuli rozczarowanie. Tymczasem w 2011 roku autor „For Emma, Forever Ago” wygładza teksturę nie tracąc najwyższego ratingu emocji. Podskórny smutek nie pozwala się tą płytą cieszyć, ale co byśmy bez niego zrobili?
5. St. Vincent - Strange Mercy
Uważni czytelnicy Louder Than Bombs czuli pewnie, że „Strange Mercy” ocierało się często o podium tego zestawienia. Podsumowania zawsze opierają się jednak głównie o wrażenie ogólne, mniej lub bardziej przemyślane, a przez to spóźnione (jesteśmy przecież w drugiej połowie stycznia). To właśnie dlatego lepiej skupiać się na wyróżnionej grupie, a nie numerku przy tytule. Tłumaczę się, ponieważ nie wiem, co Annie Clark mogłaby zrobić, by jednak wskoczyć na pudło. „Strange Mercy” to płyta tak dobra jak „Marry Me” (a tym samym lepsza od środkowego „Actora”). Odpowiednio zbalansowana między przebojem a przekorą, mądra, atrakcyjna i niewątpliwie warta częstych odtworzeń. Lepiej chyba zresztą czytać stare zachwyty, które nawet jeśli przekolorowane, bardziej oddadzą mój związek z tymi jedenastoma piosenkami.4. Fleet Foxes - Helplessness Blues
3. Lykke Li - Wounded Rhymes
O Szwecji będzie za chwilę, na razie odłóżmy więc atlas i skupmy się na sytuacji. Sytuacji młodej piosenkarki, która w 2008 wydaje dobry debiut zyskując miano niezależnie popowej i popularnej niezależnej. Jest to położenie przyjemne tylko na pierwszy rzut oka. Oto bowiem kolejni artyści toną po dobrych debiutach pod falami swoich własnych zaledwie niezłych piosenek. Wydaje mi się, że pisałem już kiedyś, iż największą bolączką dzisiejszego świata muzyki nie jest ogrom słabizny, tę bowiem łatwo wyjąć poza nawias. Prawdziwym problemem jest gigantyczna ilość produkcji średnich i niezłych oraz wszelkie konsekwencje tego zjawiska - zaczynając od bolesnej nudy, a na braku przywiązania do artysty kończąc. Słuchając świetnej płyty numer jeden nie możemy już beztrosko dodać jej autorów do białej watch-listy, ponieważ bezlitosne statystyki mówią nam, że za rok nie będziemy o nich pamiętać, a po upłynięciu kolejnych miesięcy oni sami strzelą sobie w głowę średnio-niezłą płytą numer dwa. Cała para idzie w debiuty, za których fasadami czeka na nas nudna twarz kawałka-filistra. Sytuacje, w których artysta przeskakuje swój pierwszy album i nie stawia na przetrwanie i utrzymanie się na powierzchni powinny więc być bezwzględnie premiowane. I szczerze mówiąć bardzo się cieszę, że poprzeczki nie strąciła właśnie Lykke - ze swoim kaprysem w głosie i siłą w kompozycji. Pierwsza piątka „Wounded Rhymes” („Youth Knows No Pain”, „I Follow Rivers” „Love Out of Lust”, „Get Some”, „Rich Kids Blues”) spokojnie wygrywa z pierwszą piątką „Youth Novels” (problemy mając w zasadzie tylko z centrem, a więc „Little Bit”), a i rezerwowi stanowią ławkę silną i wartą uwagi. Najbardziej sprawiedliwym wynikiem konfrontacji na szczycie szwedzkiej konferencji (patrz niżej) jest zresztą prawdopodobnie remis.2. Veronica Maggio - Satan i gatan
Kiedy wydawało się, że szwedzkie źródełko ostatecznie wyschło, a skandynawska płytowa döminäcja jest już jedynie wspomnieniem przełomu wieków, to właśnie w Szwecji powstały najlepsze stricte popowe albumy ubiegłego roku. Veronica Maggio - Szwedka o włoskich korzeniach - nagrała płytę, która przyciąga północnym hi-endem, ostrością mroźnych kolorów i niesłychaną przebojowością, a z drugiej strony plasuje się w emocjonalnych (nie dźwiękowych!), południowych rejonach ckliwego, ale jednocześnie gustownego wymiaru wzruszania spod znaku italo disco. Mimo tworzenia numerów ewidentnie radiowych Maggio pozostaje wyrazista i wiarygodna nie zamieniając się w kolejną maszynkę do odtwarzania niewątpliwych, ale też bezdusznie precyzyjnie wytworzonych przebojów. To dzięki temu przymiotniki „uroczy”, „seksowny”, „pociągający”, „interesujący” można stosować z dużą swobodą, bez konieczności dookreślania - czy chodzi nam o utwór czy o wykonawczynię.1. Panda Bear - Tomboy
Wielkie zespoły opierają się zazwyczaj na wielkich osobowościach, a te prezentują najczęściej postawę renesansową nie mogąc płynąć w jednym tylko muzycznym kierunku. Przykłady świetnych solowych albumów członków równie świetnych zespołów można by mnożyć, statystycznie jednak wielka płyta wiąże się najczęściej z rozstaniem z macierzystą formacją. Odwracając to jakże uroczenie określenie możemy stwierdzić, że ten, który odchodzi solowym debiutem formuje dla siebie nową macierz. Sztandarowym przykładem może być „Imagine” Lennona, wydane jedynie rok po „Let It Be”, a przecież o wiele lepsze („The Long and Winding Road” to honorowe trafienie McCartney’a) i całkowicie odmienne. Poprzednia, niesamowita płyta Lennoxa (różnica zaledwie jednej literki!) ukazała się w 2007 roku, zaledwie kilka miesięcy przed „Strawberry Jam” - jednym z najlepszych albumów Animal Collective. Ta - w przeciwieństwie do wspomnianej „Person Pitch” trafiająca na rynek w atmosferze wyczekiwania - w roku 2011, a więc dwa lata po rewelacyjnym, a do tego najlepiej przyjętym przez krytykę „Merriweather Post Pavillion”. Cała ta kalendarzowa żonglerka ma za zadanie pokazać, że mamy do czynienia z niecodzienną sytuacją, w której wyżyny twórczości zespołowej współgrają z najlepszą passą jednego z zawodników. Tak naprawdę pomaga mi jednak nie pisać o samych piosenkach z „Tomboy” i tym samym nie wyrządzać im zbytecznej krzywdy. To płyta z muzyką nietykalną, auto-definiującą, Witkacowsko poszczególną, a jednocześnie dogłębnie poruszającą na poziomie, na który wspinają się tylko najwięksi. Noah Lennox po przeniesieniu się do Lizbony wyrasta właśnie na kolejnego wielkiego i osobnego Lizbończyka, który w swojej niesamowitej „księdze niepokoju” potrafił zawrzeć utwór tak balsamiczny i ratujący duszę jak „Last Night at the Jetty” tworząc tym samym płytę kompletną i pisząc pierwszy prawdziwy klasyk nowej dekady.czwartek, września 22, 2011
St. Vincent - Strange Mercy
czyli między notatkami z przesłuchania a miejską playlistą.
Ta krótka notka miała być kolejną miejską playlistą przekrojowo wpychającą w pięciolinię wspomnienia z pobytu w północnych Włoszech. Czas jednak chciał, aby odwiedziny miasta genialnego Italo Svevo, Oh! Venezii, Florentynki i innych cudów świata był tym samym czasem, w którym nie ma wielu płyt - jest płyta jedna, ta sama, która usadziła się na naszym podium roku i rzuciła kotwicę ciężką jak jedenaście znakomitych numerów.
"Chloe In The Afternoon" - nawiązujący do filmu Erica Rohmera z 1972 roku utwór otwierający "Strange Mercy" mógłby równie dobrze otwierać "Biophilię" - wyczekiwany nowy album Björk. Kameleoniczny wokal jest jednak zwodniczy, bo Annie Clark na swojej trzeciej płycie nawiązuje głównie do siebie łącząc jubilerską delikatność debiutu z niepokojącą gitarową woltyżerką "Actor". To rozpięcie między kojeniem perfekcyjnych ballad z pierwszego dzieła St. Vincent ("Marry Me", "All My Stars Aligned", "What Me Worry") a pysznymi zgrzytami - wczesnymi ("Your Lips Are Red") i późnymi (chociażby industrialny riff "Actor Out Of Work", którego bliźniak rozgrzewa tu "Northern Lights") obserwujemy nie tyle na płaszczyźnie całości, ale pojedynczych utworów. Singlowy "Surgeon" przekłada jedwabiste leniwe zwrotki, szybkim, klinicznie pulsującym beatem refrenu, kapitalne zakończenie "Year Of The Tiger" porzuca momentami odprężony orient głównego motywu dla surowego gitarowego rozpędu.
Kluczem do zrozumienia "Strange Mercy" jest jednak przede wszystkim otwarcie się na bezdyskusyjne - tekstowe i muzyczne - piękno tej płyty, piękno zarówno radiowo-singlowe (patrz: "Cruel" - utwór ewidentnie puszczający oko do fantastycznego "Now Now" z 2007 roku) jak i nowoczesno-balladowe. "Cheerleader" urzeka pożyczonym od Destroyera ("Thief"!) wstępem, przestrzennością napompowowanego wokalem ("But I-I-I-I-I / don't wanna be your cheerleader no more") refrenu i rozwinięciem melodycznego zabiegu "Oh! You Pretty Things". Na ciepłym podbiciu bazują "Neutered Fruit" (także pijący do Bowiego, tym razem z czasów "Heathen"), "Hysterical Strength" i tulące się do ucha "Champagne Year", zmysłowym wokalem zaczepia natomiast "Dilettante". Wszystkim wymienionym znakomitym miniaturom króluje jednak "Strange Mercy" - bohater tytułowy, jedna z piosenek, o których nie zapomina się nigdy, utwór, który usłyszany po raz pierwszy sprawia wrażenie nie poznanego, a odnalezionego skarbu. Pierwszy wers dzieła - "Oh little one / I know you've been tired for a long long time" łaczy w sobie siłę krzepiącego powitania "Care Of Cell 44" Zombies i nieoczywistego pocieszenia "There was nothing to fear and nothing to doubt" Radiohead. Pierwsze wejście leżącej w centrum piosenki elektronicznej pętli bezwarunkowo nakazuje zapomnieć o rzeczywistości pozadźwiękowej. Rzeczywistości, która za sprawą "Strange Mercy" oddaje kolejnego gema królestwu dźwięków.
piątek, sierpnia 26, 2011
czwartek, marca 25, 2010
Wideo dnia #033 (zestaw nr 3)
三 Dzisiejszy zestaw nr 3 to równocześnie wideo dnia nr 33 i 3 świetne klipy.
Beck i jego Record Club (nr 4) w końcu w sieci. Artyści (Joining in this time we had three of my favorite bands — Liars, Annie Clark and Daniel Hart from St. Vincent, Sergio Dias from the legendary Brazilian band Os Mutantes, as well as RC veteran Brian Lebarton, just back from the Charlotte Gainsbourg tour.) coverują całe Kick INXS w oryginalnej kolejności. Na początek otwierające płyte Guns In The Sky brzmiące jak evil twin już i tak nieaniołkowego Kids With Guns Gorillaz. Rewelacja, czekam na resztę płyty.
Drugie wideo dnia to Grateful Dead grający Unbroken Chain - kawałek, który Animal Collective wpletli w swojego absolutnego zabijacza What Would I Want? Sky i umieścili na Fall Be Kind - jednej z dwóch zdecydowanie najlepszych EPek ubiegłego roku.
To tak dla przypomnienia, że AC zrobili z Muzyką 2009 to, co Phelps z Pekinem 2008 + z nadzieją, że Panda zrobi to samo w dwa tysiące dziesiątym.
BTW: Wyszukując Zamfira i sampla z niego w Graze - innej piosence z Fall Be Kind - natknąłem się na świetną stronę WhoSampled.com. Graze tutaj, polecam też miazgi typu http://www.whosampled.com/artist/The%20Avalanches/ czy http://www.whosampled.com/artist/Girl%20Talk/. < WOW >.
No a teraz już numer trzy, czyli Bloodbuzz Ohio - nowa (jeszcze nowsza) piosenka The National. 2010. zaczyna się robić gorący i nie mówię tu o dwucyfrowych wynikach na mapkach pogodowych.
+ MP3 (Pitchfork)
W związku z tym, jak bohater Lian Hearn - z sińcami pożądania pod oczami - polecam obecne i zapraszam na następne wielkie muzyczne doznania tej wiosny. Do jutra!
Beck i jego Record Club (nr 4) w końcu w sieci. Artyści (Joining in this time we had three of my favorite bands — Liars, Annie Clark and Daniel Hart from St. Vincent, Sergio Dias from the legendary Brazilian band Os Mutantes, as well as RC veteran Brian Lebarton, just back from the Charlotte Gainsbourg tour.) coverują całe Kick INXS w oryginalnej kolejności. Na początek otwierające płyte Guns In The Sky brzmiące jak evil twin już i tak nieaniołkowego Kids With Guns Gorillaz. Rewelacja, czekam na resztę płyty.
Record Club: INXS "Guns In The Sky" from Beck Hansen on Vimeo.
Drugie wideo dnia to Grateful Dead grający Unbroken Chain - kawałek, który Animal Collective wpletli w swojego absolutnego zabijacza What Would I Want? Sky i umieścili na Fall Be Kind - jednej z dwóch zdecydowanie najlepszych EPek ubiegłego roku.
To tak dla przypomnienia, że AC zrobili z Muzyką 2009 to, co Phelps z Pekinem 2008 + z nadzieją, że Panda zrobi to samo w dwa tysiące dziesiątym.
BTW: Wyszukując Zamfira i sampla z niego w Graze - innej piosence z Fall Be Kind - natknąłem się na świetną stronę WhoSampled.com. Graze tutaj, polecam też miazgi typu http://www.whosampled.com/artist/The%20Avalanches/ czy http://www.whosampled.com/artist/Girl%20Talk/. < WOW >.
No a teraz już numer trzy, czyli Bloodbuzz Ohio - nowa (jeszcze nowsza) piosenka The National. 2010. zaczyna się robić gorący i nie mówię tu o dwucyfrowych wynikach na mapkach pogodowych.
+ MP3 (Pitchfork)
W związku z tym, jak bohater Lian Hearn - z sińcami pożądania pod oczami - polecam obecne i zapraszam na następne wielkie muzyczne doznania tej wiosny. Do jutra!
czwartek, października 22, 2009
NAJLEPSZE PIOSENKI ROKU - cz. II
Dziś bez zbędnego gadania. Część 1. (z gadaniem) tutaj. A w programie:
1) Nasza od-dawna ulubienica Annie Clark (St. Vincent), która po genialnym Marry me nagrała wspaniałego Actora,
2) Grizzly Bear (Ars Cameralis, ta sama scena co St. Vincent, nie możemy się doczekać),
3) Debiutanci roku, czyli The XX,
4) Camera Obscura (nasłodziliśmy się już tu i tu),
5) i strasznie fajni The Pains Of Being Pure At Heart.
ST. VINCENT
Marrow:
Actor Out of Work:
Laughing With a Mouth of Blood:
GRIZZLY BEAR
Two Weeks:
Foreground:
While You Wait For The Others:
THE XX
Islands:
Crystalized:
Shelter:
CAMERA OBSCURA
French Navy:
James:
Forests and Sands:
THE PAINS OF BEING PURE AT HEART
Young Adult Friction:
Come Saturday:
This Love Is Fucking Right!
1) Nasza od-dawna ulubienica Annie Clark (St. Vincent), która po genialnym Marry me nagrała wspaniałego Actora,
2) Grizzly Bear (Ars Cameralis, ta sama scena co St. Vincent, nie możemy się doczekać),
3) Debiutanci roku, czyli The XX,
4) Camera Obscura (nasłodziliśmy się już tu i tu),
5) i strasznie fajni The Pains Of Being Pure At Heart.
ST. VINCENT
Marrow:
Actor Out of Work:
Laughing With a Mouth of Blood:
GRIZZLY BEAR
Two Weeks:
Foreground:
While You Wait For The Others:
THE XX
Islands:
Crystalized:
Shelter:
CAMERA OBSCURA
French Navy:
James:
Forests and Sands:
THE PAINS OF BEING PURE AT HEART
Young Adult Friction:
Come Saturday:
This Love Is Fucking Right!
wtorek, września 22, 2009
wtorek, września 01, 2009
just in case
poniedziałek, lutego 18, 2008
from spain with love (St.Vincent w AV)
Na uszach jeszcze śliczna 'pani Annie', czyli St. Vincent, niedługo dołączy i do Musztardy i do piosenek roku. Piękna płyta! A jaka okładka!
+ teledysk i black cab session:
Poza tym Blur (the best of i live, oferta FNAC oczywiście) i "Forever Changes" Love.
A The Raveonettes świetni i wyjątkowi (!), szczegóły wkrótce. Pa :-)
Subskrybuj:
Posty (Atom)